Slider
31 sierpnia 2018

O karate

Hidetaka Nishiyama

 

Hidetaka Nishiyama urodził się 10 października 1928 roku w Tokio. Sztuki walki zaczął trenować, tak jak większość japońskich chłopców, w piątym dniu piątego miesiąca piątego roku życia. W wieku szesnastu lat  rozpoczął treningi karate w dojo „Shotokan” Gichina Funakoshi. W 1945 roku Nishiyama rozpoczyna naukę na Uniwersytecie Takushoku, gdzie wkrótce został kapitanem uniwersyteckiej drużyny karate.

W latach 50-tych uczestniczył w procesie tworzenia Japońskiej Organizacji Karate (JKA) oraz został dyrektorem Departamentu Zagranicznego JKA, który zajmował się szkoleniem i wysyłaniem japońskich instruktorów karate na cały świat.

W 1953 r. Hidetaka Nishiyama przyjechał po raz pierwszy do USA. Była to pierwsza misja w historii, która miała na celu przedstawienie karate poza Japonią. Grupa przedstawicieli japońskich sztuk walki reprezentujących judo, karate i kendo została zaproszona przez Dowództwo Sił Powietrznych USA do przeprowadzenia serii pokazów sztuk walki w 50 bazach amerykańskiego lotnictwa.

W 1960 roku ukazuje książka „Karate: the Art of empty-hand fighting” („Karate: sztuka walki pustą ręką„), której współautorem był Hidetaka Nishiyama. Do dzisiaj jest to jedna z najlepszych książek o karate.

Po przeprowadzeniu się do Kalifornii w 1961 roku założył All American Karate Federation. W tym samym roku zorganizował pierwsze mistrzostwa USA w karate.

W 1972 roku po rozłamie w WUKO, którego był jednym z założycieli, staje na czele ITKF (International Traditional Karate Federation). Hidetaka Nishiyama był założycielem i prezydentem ITKF z siedzibą w Los Angeles. Był też autorem przepisów sędziowskich ITKF oraz twórcą nowych konkurencji na zawodach karate: fukugo – połączenie konkurencji kata i kumite oraz enbu – walka reżyserowana.

W dniu 3 listopada 2000 roku w uznaniu zasług rząd japoński wyróżnił Senseia Hidetakę Nishiyamę za promowanie kultury japońskiej na świecie. Pięćdziesiąt lat chwalebnej działalności Mistrza Nishiyamy zostało osobiście nagrodzone przez Cesarza Japonii podczas specjalnej ceremonii w Pałacu Cesarza w Tokio. Sensei Nishiyama otrzymał „Order of the Sacred Treasure, Gold Rays with Rossette” („Order Świętego Skarbu, Złotych Promieni z Rozetą”).

Hidetaka Nishiyama rokrocznie odwiedzał Polskę, aby prowadzić tu seminaria i przekazywać swoje ogromne doświadczenie. W dniu 14 października 2001 r. w Warszawie podczas pierwszego Pucharu Świata w Karate Tradycyjnym Sensei Nishiyama został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Zasługi Rzeczypospolitej Polskiej przyznanym przez prezydenta RP za wybitne zasługi na rzecz rozwoju karate tradycyjnego.

Sensei Hidetaka Nishyiama był światowej klasy mistrzem karate, legendą, o której słyszeli wszyscy stykający się z tą sztuką walki. Poświęcił swoje życie wartościom budo, na których opiera się sztuka walki karate tradycyjnego. Jako Dyrektor Departamentu Zagranicznego Japan Karate Association, założyciel i Prezydent Japan Karate Association International of America oraz Prezydent Międzynarodowej Federacji Karate Tradycyjnego wywarł olbrzymi wpływ na współczesne karate tradycyjne.

Sensei Nishiyama mocno wierzył w to, że sztuka karate tradycyjnego jest ścieżką indywidualnego rozwoju. Dzieci, dorośli i osoby starsze dzięki stosowaniu zasad karate tradycyjnego mogą osiągnąć swój najwyższy potencjał poprzez rozwój umysłu, ciała i ducha. W ostatnich latach swojego życia stworzył system treningowy oparty na zasadach budo, który przeznaczony jest do wykorzystania przez wszystkie style i odmiany karate.

To właśnie Sensei Nishiyama „żywa legenda karate” potrafił wznieść się ponad mało znaczące podziały stylowe i najlepiej realizował w praktyce podstawową zasadę swojego nauczyciela, który

zwykł mówić „Karate jest tylko jedno”.

Zmarł w Los Angeles 7 listopada 2008 r.

 

Aby wykonać wysokiej jakości kata potrzebne są:

  1. Całkowita dynamika ciała i przestrzeganie zasad dynamiki ciała.
  2. Właściwe techniki – oznacza to, że ćwiczący rozumie zastosowanie każdego ruchu.
  3. Dobra moc i skupienie.
  4. Przejście i przemieszczenie, ciągłość i tempo dostosowane do aplikacji.
  5. Przywiązanie wagi do drobnych szczegółów, takich jak mały palec lub zgięcie nadgarstka.
  6. Całkowite wrażenie uzyskiwane podczas obserwacji ducha ćwiczącego, gdy wykonuje on kata.